انزوای اجتماعی در شبکه های اجتماعی

به گزارش «وبلاگ‌نیوز» میترا عبداللهی در ایرنا نوشت: وایبر، واتس اپ، لاین، فیس بوک، مای پی پل و … فضاهایی هستند که دوستانم را در آن یافته ام، ما در این شبکه های مجازی درباره هر موضوعی صحبت می کنیم، تجربیاتمان را به اشتراک می گذاریم و مطالب، عکس ها یا فیلم های یکدیگر را «لایک» می کنیم.

اما به رغم داشتن دوستان زیاد، پس از این که ساعاتی را با آنان در فضای مجازی می گذرانم، به محض خاموش کردن تبلت یا تلفن همراهم، دچار گیجی و سردرگمی می شوم و احساس می کنم همه این فناوری توهمی بیش نیست و نمی تواند، احساس واقعی را که در ملاقات حقیقی با دوستان در روح خود حس می کنم را به من منتقل کند.

متاسفانه اسارت این فناوری، هنگامی که حضور واقعی خانواده، دوستان و آشنایانم را در کنارم دارم نیز، من را در برمی گیرد و ناخواسته ساعت ها بدون اینکه حرفی با اطرافیانم زده باشم، با دوستان مجازی ام از طریق تایپ کلمات، حرف می زنم و با ارسال آدمک های انیمیشنی احساساتم را نسبت به سخنان شان بروز می دهم.

پیام های من و دوستانم در این شبکه ها سراسر اغراق و گزافه گویی است، نظراتم را می نویسم با این تصور که دیگران درک کنند اما مطمئن نیستم که کسی حرف هایم را بشنود، نمی دانم دوستانی که با آنان چت می کنم با من صادق هستند یا خیر؟ اطلاعاتی که می دهند تا چه حد به واقعیت نزدیک است؟

بر این باورم شبکه های اجتماعی در کنار فواید زیادی که دارند، تا حدی آدم ها را منزوی می کنند زیرا آنان به جای این که در هنگام فراغت از کار، ساعاتی را در کنار خانواده بگذرانند، به مهمانی بروند، یک دوست را از نزدیک ملاقات کنند یا حداقل به انجام فعالیت های تقویت کننده ذهن و جسمشان مشغول شوند، در فضای مجازی با توهمات زندگی می کنند.

امروزه فناوری، روابط فامیلی و دوستانه بین آدمها را تحت تاثیر قرار داده است، ساعات تنهایی افراد در روز افزایش یافته و حتی در زمانی که وقتشان را با دیگران سپری می کنند بعضا به گفت وگوهای معمولی اکتفا کرده و دوباره با فضای مجازی مشغول می شوند.

برخی همسران هم پس از یک روز کاری، وقتی شب به خانه بازمی گردند پس از گفت و گوهای معمولی و کوتاه، خود را با چک کردن ایمیل یا گردش در شبکه های اجتماعی سرگرم می سازند.

کودکان نیز به تقلید از والدین، موبایل یا تبلتی به دست گرفته و در حد توان ذهنی خود به انجام بازی های مختلف اینترنتی یا چت کردن در فضای مجازی مشغول می شوند.

البته شاید در «تنهایی» افراد مشکلی وجود نداشته باشد اما از چت کردن در شبکه های اجتماعی هیچ نتیجه ای عاید افراد نمی شود در حالی که می توانند همین زمان را به خواندن کتاب، نقاشی کردن یا به یک کار مهیج اختصاص دهند.

حداقل می توان در زمان استراحت و فراغت از کار به جای چت کردن در فضای مجازی، با یکی از افراد خانواده یا یک دوست صمیمی و مورد اعتماد از نزدیک هم کلام شد و احساس در کنار کسی بودن را درک کرد.

بی تردید شبکه های اجتماعی و چت کردن در فضای مجازی، ارتباطات واقعی بین افراد را کمرنگ می کند، دوستی های واقعی رنگ می بازند، ازدواج های سنتی از بین می روند و انسان ها منزوی می شوند.

امروز اگر پدری بتواند بدون «موبایل» و بازی اینترنتی بچه اش را سرگرم کند، قطعا بهترین پدر دنیاست اما متاسفانه دادن موبایل به دست بچه ها یا آنان را به انجام بازی های رایانه ای مشغول کردن به آسان ترین راه برای والدین به منظور سرگرم کردن کودکان تبدیل شده است.

شاید روزی برسد که در اوج پیشرفت فناوری اطلاعات و ارتباطات، دیگر کودکی را نبینیم که کودکی کند و بزرگسالی را نبینیم که ارتباطات واقعی داشته باشد.

در فضایی که به جای حرف زدن تایپ می کنیم، به جای خواندن چت می کنیم، کودکانمان به جای جست و خیز کردن و بازی کردن به کشتن موجودات انیمیشنی در رایانه مشغول می شوند؛ نمی توان واقعی زندگی کرد و از زندگی، لذت واقعی برد.

فناوری اطلاعات و ارتباطات بی تردید با زندگی بشر کنونی عجین شده است اما نباید اجازه داد فناوری جای احساسات، روابط واقعی بین آدم ها و لذت بردن از دوران مختلف زندگی را بگیرد.

فقط داشتن یک ارتباط واقعی می تواند تفاوت بین این ارتباط را با نوع مجازی آن آشکار کند.

ما آدم ها فقط یکبار زندگی می کنیم پس نباید لذت های واقعی دوران مختلف زندگیمان را با اینترنت از بین ببریم زیرا زمانی که مرگ به سراغمان می آید پشیمانی سودی ندارد.

انتهای پیام/.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.

جایزه همراه اول