تاثیر وایبر بازی مادر بر تکلم کودک
به گزارش «وبلاگ‌نیوز» روزنامه ایران نوشت: دریکی از مراکز مشاوره تهران خانم جوانی از اینکه کودکش کم‌حرف می‌زند و به‌خوبی روی جمله‌ها تسلط ندارد شکایت می‌کند. دختر ۶ ساله‌اش کم‌حرف می‌زند و دامنه لغاتش هم کم است. موقع حرف زدن بیشتر جیغ می‌کشد و دنبال کلمه می‌گردد. مشاور از او می‌خواهد یک روز زندگی ترش را ببا دخرای او توضیح دهد. خانم مشاور من را همکار خود معرفی می‌کند:
«صبح که دخترم از خواب بیدار می‌شود صبحانه‌اش را می‌دهم و برای اینکه مشغول باشد جلویش اسباب‌بازی می‌ریزم تا بازی کند. من هم گرفتار کارهای خانه هستم تا ظهر که برنامه‌های خانواده تلویزیون شروع می‌شود. بعد از دیدن برنامه‌ها غذای دخترم را می‌دهم و نیم ساعت بعد که دخترم بهانه می‌گیرد او را می‌خوابانم. عصر بیدار می‌شود و عصرانه می‌خواهد. از عصر به بعد هم از زمانی که مشغول درست کردن شام هستم دخترم یا بازی می‌کند یا کنارم توی آشپزخانه این‌طرف و آن‌طرف وول می‌خورد.»
سؤال روانشناس پس از شنیدن حرف‌های زن جوان خیلی جالب است. او می‌پرسد آیا مادر عضو شبکه‌های اجتماعی موبایلی مثل تلگرام و وایبر و تانگو هست یا خیر؟ مادر جوان پاسخ مثبت می‌دهد و عنوان می‌کند که روزی بین ۲ تا ۴ ساعت را با موبایلش سپری می‌کند. البته سؤالات دیگر نشان می‌دهد این مادر برای دخترش بیش از نیم ساعت در روز وقت نمی‌گذارد. با او حرف نمی‌زند تا کودک لغات جدیدی یاد بگیرد و حتی او را پارک هم نمی‌برد و بیشتر لغات و جملاتی که دخترک یاد گرفته از سوی پدر است.
روانشناس ایرادی در یادگیری دختر ۳ ساله نمی‌بیند و تنها عامل باز نشدن زبان کودک را بی‌اهمیتی مادر به فرزند می‌داند و توصیه می‌کند که وی ساعات زیادی را برای حرف زدن با دخترش صرف کند وگرنه آثار جبران‌ناپذیری در آینده فرزندش را تهدید خواهد کرد؛ گوشه گیری، پرخاشگری، ضداجتماعی شدن و…
دکتر شیرین زینالی، روانشناس کودک، می‌گوید: در نظریات تحول و رشد کودک مهمترین نظریه، نظریه دلبستگی بالبی است که عنوان می‌کند کودک ازنظر روحی، شخصیتی وهوشی نیاز به توجه پدر و مادر دارد. توجهاتی همچون حساس بودن، پاسخگو بودن و دردسترس بودن.
باید گفت مادری که در خانه حضور فیزیکی دارد و در کنار آن حضور روانی هم دارد زمینه رشد شخصیتی سالم و هوش فوق‌العاده کودک را فراهم می‌کند. متأسفانه اخیراً به علت مشغله‌های کاری و فکری والدین بویژه مادران می‌بینیم که آن‌ها در خانه حضور دارند ولی حضور روانی مناسبی ندارند و کودکشان در معرض افسردگی یا پرخاشگری قرار می‌گیرد. حاصل این بی‌توجهی‌ها در کودکی منجر به ضعف در نهادهای زبانی کودک و یاد نگرفتن لغات و مهارت‌های جدید می‌شود. این بی‌توجهی‌ها از طرف کودکان هم واکنش هایی دارد مثل رفتارهای لجبازانه و پرخاشگرانه در مقابل پدر و مادر برای جلب نظر آن‌ها.
دکتر زینالی می‌افزاید: در روانشناسی نخستین راهکار برای معنادار شدن حضور روانی والدین در خانه آموزش آنان است. در این زمینه آموزش می‌بینند که چگونه به فرزندان خود توجه کنند. البته باید در این زمینه نکاتی را یادآور شد؛ کودکان پسر در سنین پیش دبستانی و اوایل دبستان نیاز دارند از یک الگوی جنس مذکر نقش پذیری داشته باشند.
بنابراین نیاز است تا رابطه کیفی مناسبی در خانه با بازی کردن، حرف زدن، قصه گفتن و… با پدران خود داشته باشند تا بتوانند نقش‌های مردانه را در آینده به‌خوبی ایفا کنند، مردانی که رفتارهای زنانه دارند و از احساسات شکننده و حساسی برخوردار هستند جزو افرادی هستند که در کودکی به آن‌ها از سوی پدر بی‌توجهی شده است.
از سوی دیگر دختران هم در آستانه سن بلوغ دوست دارند با جنس مخالف درد دل کنند و چه بهتر که این ارتباط با پدر باشد تا از لحاظ روحی تأمین شوند و تسلیم درخواست‌های عاطفی افراد بیرون از خانه نشوند بنابراین بسیاری از ارتباطات خارج از قاعده دختران در محیط بیرون از خانواده نتیجه بی‌توجهی اعضای خانواده بویژه پدر است.
پژوهش‌های محققان علوم تربیتی نشان می‌دهد که استفاده بیش از حد از تلویزیون وماهواره و اینترنت بویژه گوشی‌های موبایل تأثیرات نامطلوبی در تربیت کودکان و نوجوانان دارد و شاید استفاده از این امکانات در ظاهر برخی از کمبودها را جبران کند ولی در حقیقت ارتباطات رو در رو و درک تعامل خانوادگی و اجتماعی را مخدوش می‌کند. میان فرزندان و والدین فاصله می‌افتد و درنهایت خانواده به نوعی بی‌تفاوتی کشیده می‌شود. افراد خود را در قبال یکدیگر مسئول نمی‌بینند و هرکسی مسئولیت در بردن خود را به دوش می‌کشد چه از راه درست و چه غلط نمی‌شود به این آسانی فرزندانمان را نادیده بگیریم. آن‌ها نیازمند مهربانی و عواطف و حمایت‌های درست ما هستند. آن‌ها هم روزی پدر یا مادر خواهند شد و باید از ما بیاموزند که چگونه والدینی باشند.
انتهای پیام/.
