احاطه زیست مجازی بر زندگی حقیقی
گزارش «وبلاگ‌نیوز» و به نقل از فارس، اگر روزی در میان تبلیغات رنگارنگ رسانه‌های مکتوب و دیداری به تبلیغ مکان‌هایی برای ترک اعتیاد به اینترنت برخورید مسلماً تعجب نخواهید کرد چراکه بادیدن رفتارهای نابهنجار برخی افراد در استفاده از این تکنولوژی نوین، چنین اتفاقی را قابل پیش‌بینی می‌دانستید.
ورود گوشی‌های هوشمند به زندگی افراد، پیامدهای متفاوتی را با خود به همراه داشته است. مضرات و فواید فضای مجازی مقوله مفصلی است که تاکنون بسیار به آن پرداخته‌شده اما به نظر می‌رسد هرچه بیشتر به آن پرداخته می‌شود تأثیر کمتری دارد. چرا؟
آیا می‌توان جاذبه‌های فضای مجازی را تنها علت آن دانست؟ در دنیای مجازی، افراد می‌توانند آنچه را که در واقعیت، امکان دسترسی ندارند به دست بیاورند و به آنچه نیستند تظاهر کنند و آنچه را که ندارند، ابراز کنند. گروه‌های شکل یافته در بستر این فضا جایگاه ویژه‌ای در ارتباطات افراد به خود اختصاص داده است. افراد در گروه‌ها باهم حرف می‌زنند، دعوا می‌کنند، عقاید شخصی و اظهارنظرهای سیاسی خود را بی‌محابا ابراز می‌کنند، علاقه‌مندی‌های خود را دنبال می‌کنند، عاشق می‌شوند، تجارت می‌کنند و حتی می‌میرند!
جالب اینجاست که انسان‌ها برای این دنیای مجازی ساخته دست خود، هرازگاهی قوانینی وضع می‌کنند و یکدیگر را به رعایت آن سفارش می‌کنند. مضرات آن را با نوشتن مقالات فراوان و ساخت کلیپ‌های مفهومی تأثیرگذار به یکدیگر گوشزد می‌کنند و از هم می‌خواهند هر چه می‌توانند از این دنیا فاصله بگیرند یا استفاده بهینه را جایگزین مصرف بی‌رویه کنند؛ اما واکنش افراد به این پیام‌ها تنها پسندیدن و درنهایت انتشار آن‌ها در گروه‌ها و شبکه‌های دیگر است. درست مثل معتادانی که دورهم جمع می‌شوند، از مضرات مواد افیونی و آسیب‌هایی که دیده‌اند برای هم حرف می‌زنند، حتی شاید زخم‌ها و جراحت‌های خود را به هم نشان دهند اما بعد با تعارف زدن به یکدیگر مشغول استفاده از آن می‌شوند…
تشبیه دنیای مجازی به مواد افیونی شاید بادید کارشناسانه بسیار نامناسب بیاید اما آنچه در این مقوله از دنیای مجازی در نظر است تأثیر آن نه در پیشرفت علم و رشد تکنولوژی امروز بشر بلکه حضور مخرب آن بر زندگی فردی و اجتماعی شخص است.
همه ما تاکنون با ابراز انزجار از چهره معتادی که در کنار خیابان افتاده است در دل ابراز خرسندی کرده‌ایم که چون او نیستیم اما آیا می‌توانیم مطمئن باشیم که خودمان معتاد نیستیم؟
حضور در فضای مجازی، زندگی است؟
تنهایی افراد، میل به بیشتر دیده شدن و تظاهر به چیزی بیش از واقعیت وجود، داشتن تمام آنچه فرد در رؤیا فقط به آن می‌اندیشد، امکان ارتباط با افراد به‌صورت نامحدود و … رامی‌توان از دلایل اقبال عمومی دنیای مجازی دانست؛ اما آیا می‌توان به این حضور در فضای مجازی عنوان «زندگی» داد؟
گاه حضور فرد در شبکه‌های اجتماعی آن‌قدر زیاد می‌شود و فرد در مطالب منتشرشده غرق می‌شود که گمان می‌کند تمام جامعه این مطالب را می‌داند یا همه مثل او و گروه‌هایش فکر می‌کنند و احساس غالب بودن نظر و فکر خود را در همه‌جا دارد و وقتی برخلاف آن را مشاهده می‌کند دچار نوعی زدگی یا دوگانگی می‌شود و یا به‌نوعی به کتمان واقعیت می‌پردازد نظیر اتفاقاتی که در انتخابات دهم ریاست‌جمهوری رخ داد. گروهی که غلبه حضور خود و طرفدارانش در فضای مجازی تصوری به آن‌ها داده بود که در کنار دیگر تصورات موجود گمان می‌کردند قطع به‌یقین در انتخابات پیروز هستند.
این حضور همیشگی گاهی اوقات باعث می‌شود فرد فکر کند همین حضور و پسندیدن و انتشار مطلب در فضای مجازی، خودش کار بسیار بزرگی است و نیازی به واکنش در دنیای حقیقی ندارد. به‌عنوان‌مثال در موضوع ورود «فابیوش» وزیر امور خارجه فرانسه به کشورمان در ماه گذشته موج مخالفت و انزجار از حضور وی در گروه‌ها و شبکه‌های اجتماعی بسیار فراوان بود اما در فضای حقیقی تنها تعداد کمی از افراد به حضور این شخص اعتراض خود را نشان دادند و نتیجه این شد که عامل ورود خون‌های آلوده به ایران بر روی فرش قرمز وزارتخانه قدم گذاشت، مسئولان ایرانی با روی باز از او استقبال کردند و وی بدون کوچک‌ترین عذرخواهی و یا ابراز پشیمانی خاک ایران را ترک کرد و افراد همچنان در گروه‌ها و شبکه‌های اجتماعی مشغول پخش مطالب اعتراض‌آمیز به حضور وی و انتشار عکس‌ها و بیانیه‌ها بودند!
حضور همیشگی در فضای مجازی را نمی‌شود زندگی تلقی کرد. زندگی بسیار زیباتر از آن چیزی است که در شبکه‌های اجتماعی برای خود می‌سازیم و نیازمند کنش‌های غیر تکنولوژیک است وگرنه روزی چشم‌باز می‌کنیم و می‌بینیم تنها داریم به‌طور مجازی زندگی می‌کنیم درحالی‌که این پدیده بخشی از زندگی است و حقیقت آن چیز دیگری است.
انتهای پیام/.
