دولت دوازدهم و شبکه ملی اطلاعات
همین چند روز پیش بود که سایت خبری فارس با IP داخلی اما سرور خارجی، توسط دفتر کنترل دارایی‌های خارجی وزارت خزانه‌داری آمریکا (اوفک) مسدود شد، اتفاقی که در ادامه اقدامات شنیع تروریستی آمریکایی انجام شد و پس از مدتی دوباره دامنه این سرور به همت مهندسان داخلی وصل شد.
بلافاصله پس از قطعی سرور خبرگزاری فارس، ابوالحسن فیروزآبادی دبیر شورای عالی و رئیس مرکز ملی فضای مجازی، مسدود شدن دامنه این خبرگزاری رسمی را محکوم کرد و گفت: «مسدود کردن دامنه خبرگزاری فارس را محکوم می‌کنیم و ان‌شاءالله خداوند انتقام همه ما را از آن‌ها بگیرد.»
فیروزآبادی در ادامه تاکید کرد: «این‌ها در سال ۲۰۰۳ به مجامع بین‌المللی قول دادند که اگر این سرور‌ها در دست این شرکت آمریکایی به نام ICANN باشد ما از اعمال نفوذ دولت‌ها جلوگیری می‌کنیم. حالا چطور است که دولت آمریکا می‌تواند اعمال نفوذ کند و این شرکت دامنه مورد نظر را برخلاف آزادی ارتباطات در دنیا قطع می‌کند.»
واکنش دبیر شورای عالی و رئیس مرکز ملی فضای مجازی اقدامی مثبت در جهت پاسخگویی به لحظه بود، اما سوال اینجاست که چرا وقتی در کشور خودمان بستر شبکه‌ای ملی فراهم است، از آن استفاده نمی‌کنیم؟! پاسخ این سوال از دو حالت خارج نیست؛ یا هنوز شبکه ملی اطلاعاتی وجود خارجی ندارد یا دستان پشت پرده‌ای وجود دارد تا آن‌چیزی که درباره شبکه ملی اطلاعات ایران شکل گرفته، راه‌اندازی نشود.
آنچه باید درباره شبکه ملی اطلاعات بدانیم!
شبکه ملی اطلاعات، عنوانی است که ایده اولیه آن در سال ۱۳۸۴ در وزارت ارتباطات دولت نهم ارائه شد و قرار شد تا در راستای توسعه زیر ساخت اطلاعاتی امن و پایداری ملی در ایران شکلی اساسی به خود بگیرد.
در همان ابتدا با انداختن عنوان شبکه ملی اطلاعات بر سر زبان‌ها، این طرح در برنامه پنجم توسعه گنجانده شد و بعد از گذشت هفت‌خوان رستم در دولت دهم و چکش‌کاری‌هایش، سرانجام نسخه اولیه آن در دولت یازدهم افتتاح شد، تا هزینه‌های ترافیک کاهش یابد و سرعت آن در کشور افزایش پیدا کند. همچنین از دیگر قابلیت‌های این طرح در دسترس بودن اینترنت ملی در تمامی نقاط کشور با کیفیت یکسان و نگاه ویژه‌ای به خدمات دولت الکترونیکی دارد، دولتی که زمزمه‌های آن تا حدودی هر هفته نقل محفل هیئت دولت است.
افتتاح نسخه اولیه شبکه ملی اطلاعات
البته نسخه اولیه شبکه ملی اطلاعات در دولت یازدهم افتتاح شد، اما آنچنان برای کاربران قابل لمس نبود. چراکه همین چند وقت پیش در خِلال کِشاکِش اغتشاشات داخلی ایران، برای جلوگیری از نشر دروغین اخبار داخلی و همچنین نفوذ دشمنان، شبکه اینترنت خارجی توسط شورای امنیت ملی در تمامی استان‌ها قطع شد و نیاز شبکه جایگزین ایرانی که بتواند پاسخگوی مردم باشد بیش از پیش احساس می‌شد. سروری که اگر دامنه اصلی آن ایرانی بود، با امنیت بیشتری در شبکه مواجه بودیم و فضای امن‌تری برای انتقال پیام در دسترس داشتیم.
تصور ما این است که امروزه شبکه ملی اطلاعات نه وجود خارجی دارد و نه کلاف سردرگم آن پس از سال‌ها باز شده است، بلکه فقط تیری در تاریکی بود که ایده آن سال ۱۳۸۴ بیان شد، شبکه‌ای که اگر زیر پوشش کشور خودمان و زیر نظر جوانان کارآمد ایرانی قرار بگیرد، می‌تواند سنگ‌های بزرگی را از پیش پای چرخه تولید ملی بردارد.
اکثر مردم شبکه ملی را اینترنت ملی می‌دانند و تصور می‌کنند نظارت‌هایی که بر شبکه ملی است به روی اینترنت ملی هم اعمال می‌شود، اما تا امروز نه خبری از اعمال بوده و نه از اجرای این طرح خاک خورده، فقط هر سال با تغییر دولت و کابینه‌اش ایده‌های جدیدی به شبکه ملی اطلاعات اضافه می‌شود و عناوینش تغییر می‌کند.
اما به دنبال حواشی پیش آمده در آذرماه و پس از قطع چند روزه اینترنت جهانی و اشاره رئیس‌جمهور به اهمیت راه‌اندازی شبکه ملی اطلاعات، علیرضا معزی معاون ارتباطات و اطلاع‌رسانی دفتر رئیس‌جمهوری در توئیترش نوشت:
“صحبت از توسعه شبکه ملی اطلاعات و استقلال در فضای مجازی، هرگز و هرگز به معنای قطع اینترنت و زیستن در عصر حجر نیست؛ این دو مکمل یکدیگرند.
تعبیر قطع ارتباط با جهان، نشان از فقدان درک زیستن در جهان شبکه‌ای است. “
همچنین در ۲۸ دی ماه سال جاری بود که امیر ناظمی در نشست «شبکه ملی اطلاعات و محدودیت اینترنت؛ دو روی سکه» به بازسازی مفهوم شبکه ملی اطلاعات ایران پرداخت و بعد از آن به عدم موفقیت پیام‌رسان‌های داخلی اشاره کرد و به شکلی رسمی علت کم‌کاری یا عدم رضایت مردم را به گردن خود پیام‌رسان‌ها انداخت.
اما اگر بخواهیم با عدالت به موضوع نگاه کنیم، عدم موفقیت برخی از پیام‌رسان‌های داخلی یا وب سایت‌های داخلی تاحدودی به شبکه داخلی اطلاعات بازمی‌گردد. شبکه‌ای که اگر کلید دولت دوازدهم در قفل آن بچرخد می‌تواند درب‌های زیادی را باز کند و بستر پیشرفت فناوری را برای جوانان ایرانی فراهم کند.
/باشگاه خبرنگاران جوان/
