کودکان را در فیس‌بوک بزرگ نکنید!
به گزارش «وبلاگ‌نیوز» و به نقل از دویچه‌وله، هنوز به دنیا نیامده که صفحه ای در فیس بوک برایش ساخته شده است؛ این قصه بسیاری از کودکان عصر دیجیتال است. پدر و مادر و گاه نزدیکان درجه دو مثل خاله ها یا عموها می خواهند از این طریق عکس ها و اطلاعات مربوط به کودک و روند رشد و یادگیری روزانه اش را به سمع و نظر دیگر دوستان برسانند: دندان درآورد٬ چهار دست و پا حرکت کرد٬ راه افتاد و … . اگر این کودک صفحه فیس بوک نداشته باشد٬ جای نگرانی نیست٬ عکس ها و اخبار مربوط به او در صفحات فیس بوک والدین یا دیگر نزدیکان اش به وفور یافت می شود.
اطلاعات مربوط به زندگی کودکان تنها در فیس بوک منتشر نمی شوند٬ این روزها به راحتی در اینستاگرام و دیگر شبکه های اجتماعی کاربرمحور تصویر چشمان پرذوق و خنده ی کودکی رو به دوربین پیدا می شود.
اگرچه بر اساس سند حمایت از حریم شخصی آن لاین کودکان وب سایت هایی که نظیر فیس بوک بر اساس جمع آوری اطلاعات کاربران پایه گذاری شده اند اجازه ندارند کودکان زیر 13 سال را بپذیرند اما کم نیستند کودکانی که والدین شان به اسم آن ها حساب باز می کنند و یا اگر این کار را نکنند خیلی عادی عکس ها و اطلاعات مربوط به کودک شان را روی صفحات خود منتشر می کنند.
مدت هاست که مدافعان حقوق کودک نگران حضور کسانی اند که در پی سوء استفاده جنسی از کودکان در شبکه های اجتماعی هستند. البته بر اساس مقررات فیس بوک عضویت افرادی که پیش از این به هر عنوان به سو ء استفاده ی جنسی محکوم شده باشند، ممنوع است. اما همه کسانی که به سوءاستفاده جنسی از کودکان تمایل دارند هنوز شناسایی و محکوم نشده اند و در صورت محکومیت پیشین نیز، فیس بوک راهکار عملی ای برای جلوگیری از عضویت این افراد ندارد.
اکنون نشریه اسلیت (Slate) در یادداشتی به موضوعی عمیق تر از صرف در خطر قرار دادن کودک از طریق انتشار اطلاعات او٬ مثلا آدرس نمایان مدرسه بچه در یک عکس٬ اشاره دارد. این نشریه با پیش کشیدن بحث گمنامی (anonymity) که یکی از بحث های مهم در دنیای دیجیتال است این موضوع را مطرح می کند که همه عکس ها و اطلاعات، حتی پیش پا افتاده ترین شان نظیر استتوسی درباره وضع مزاج کودک، اورا از حقی اساسی محروم می کند که همان حق ناشناسی در آینده است.
اغلب کاربران٬ شبکه های اجتماعی و اینترنت را در سنین بزرگ سالی خود تجربه کرده اند چرا که عموما در زمان کودکی آن ها اینترنت یا حداقل شبکه های اجتماعی به وسعت و فراگیری امروز وجود نداشته است و بنابراین آن ها این شانس را داشته اند که حضور یا میزان حضور خود را خود انتخاب کنند. اما برای کودکی که امروز در عصر دیجیتال متولد می شود چنین انتخابی مطرح نیست٬ او قبل از آن که بتواند تصمیم بگیرد انباشته ای از عکس و اطلاعات در اینترنت دارد.
همان طور که گفته می شود “وب پایان فراموش شدگی است”. حذف اطلاعات منتشر شده در اینترنت به سختی ممکن یا اصولا غیرممکن است. البته قوانین در حال بازنگری است و برای مثال قرار است در سال 2014 لایحه “قوانین حفظ داده ها” در اتحادیه اروپا بازنویسی و تصحیح شود که یکی از مهم ترین بندهای این لایحه “حق فراموشی آنلاین” است. ایده آل این طرح این است که هر کاربر جهان آنلاین این امکان را داشته باشد که اطلاعات مربوط به خود را از همه اینترنت حذف کند ولی هنوز این امر محقق نشده است.
اما در عوض اپلیکیشن هایی می توان یافت که امکان تشخیص چهره افراد در عکس ها و دادن اطلاعات درباره آن ها را فراهم می کنند. در 2011 یک گروه از هکرها اپلیکیشنی ساختند که به کاربر امکان آن را می داد که چهره فرد در عکس را اسکن کرده و با سرعت اطلاعات اولیه ای نظیر اسم و شهر محل زندگی وی را دریافت کند.
تکنولوژی تشخیص چهره برای عینک های گوگل نیز طراحی شده است. این تازه آغاز کار است و به بازار آمدن چنین تکنولوژی هایی نشان گر آن است که تا چه میزان کار کودکان امروز که در آینده بالغ خواهند بود برای شناخته نشدن و داشتن حق “گمنامی” سخت خواهد بود.
انتشار عکس کودکان همچنین به معنی ایجاد امکان استفاده از این عکس ها در تبلیغات موجود در شبکه های اجتماعی آن لاین است.
با وجود یوتیوب و همچنین امکان نسبتا جدید انتشار ویدیو در ایسنتاگرام مساله صرفا به انتشار عکس برنمی گردد و موضوع انتشار ویدیوی کودکان نیز مطرح است. دنبال کردن اطلاعات منتشر شده از یک کودک از بدو تولد تا بزرگسالی می تواند الگوریتمی از تغییرات و روند زندگی وی به وجود آورد که موقعیت های شغلی یا حتی تحصیلی کودک را در آینده با چالش مواجه کند.
حتی اگر فرض بر این باشد که انتشار اطلاعات مربوط به کودک هیچ اشکالی در آینده ی وی ایجاد نمی کند و فرد برای قرارهای عاشقانه و تحصیلی و کاری خود مشکلی با آرشیو موجود و دقیق زندگی اش پیدا نمی کند، اما باز این پرسش مطرح می شود که آیا انتشار عکس٬ ویدیو و اطلاعات فردی که هنوز قدرت تصمیم گیری و انتخاب ندارد اخلاقی ست؟
انتهای پیام/.
