ریشه تفاوت‌های شخصیت واقعی و مجازی افراد چیست؟

به گزارش «وبلاگ‌نیوز» و به نقل از پایگاه تحلیلی دفتر پژوهش روزنامه خراسان،اولین مورد مشهوری که در آن فردی کارش را به خاطر یک اظهارنظر آنلاین از دست داد، به سال ۲۰۰۲ برمی گردد. به گفته نویسنده وبلاگ «dooce.com» هیتر آرمسترانگ، پس از این‌که همکاران او فهمیدند که وی در فضای اینترنت به آن ها توهین کرده، از محل کارش اخراج شد. این خانم پس از گذراندن یک روز بد کاری، در فیس بوک احساسات قلبی خود درباره رییسش را منتشر کرده بود. اما او فراموش کرده بود که دوستانش هنگام ورود به فیسبوک عناوین و مطالب به روز شده را مشاهده خواهند کرد و بالاخره رییس در جریان موضوع قرار گرفت.

نمونه ای که آورده شد توضیح دهنده موضوعی است که به آن “پدیده ناپرهیزی آنلاین” می‌گویند. مفهوم آن این است که مردم در فضای آنلاین در مقایسه با تعاملات رودررو، قراردادهای اجتماعی را کمتر رعایت می کنند و از آن‌جا که احساس آزادی بیشتری می‌کنند، هر حرفی را که می خواهند می‌زنند، در حالی‌که در بیشتر مواقع نباید این کار را انجام می دادند. روانشناسی به نام جان شولر، شش ویژگی را برای اینترنت برشمرده که باعث تغییر رفتار شگرف افراد در فضای آنلاین می گردد.

ناشناس بودن

افراد تصور می کنند در فضای آنلاین برخلاف فضای عمومی، شناخته نمی شوند. درست شبیه بیرون رفتن در شب با لباس محلی و نقابی بر صورت. این حالت فاصله گرفتن فرد از شخصیت عادی خود، باعث بروز رفتارهای جدیدی از وی می شود که چه بسا برخاسته از شخصیت ثانویه او می باشد. بسیاری از افراد در پروفایلشان در شبکه های اجتماعی مطالب بسیار زیادی را به اشتراک می‌گذارند، مطالبی که شاید به نزدیکترین دوستانشان ابراز نمی کنند.

نامرئی بودن

از آنجا که دیگران ما را در حالت آنلاین نمی بینند، مجبور نیستیم درباره رفتارهایمان در برخوردهای چهره به چهره همچون نحوه نگاه کردن به دیگران و نیز بروز احساسات خود نگران باشیم. برای مثال تصور کنید بایستی به صورت چهره به چهره، یک موضوع ناگوار را با دوستی در میان بگذارید. ممکن است برای گفتن این موضوع تحت تاثیر فشارهای احساسی قرار بگیرید، اما در حالت آنلاین می توانید به راحتی بسیار بیشتری این کار را انجام دهید. یکی از مهم ترین جنبه های مثبت ناپرهیزی آنلاین این است که افراد با وجود حفظ هویت و نیز رعایت خصوصی بودن حساب کاربری خود، می توانند درمورد بحث هایی که ممکن است در برخوردهای چهره به چهره نتوانند وارد شوند، اظهارنظر کنند. در گروه های آنلاین اعضا در چتر حمایت گروه قرار می گیرند و می توانند درباره آرزوها و نگرانی های مهم شان صحبت کنند.

ارتباطات؛ توقف/ شروع

در برخوردهای چهره به چهره با دیگران، فورا می توانیم واکنش آن ها را درباره سخنی که گفته ایم یا کاری که انجام داده ایم، ببینیم. این در مواردی باعث ناراحتی دیگران و یا مورد قضاوت قرارگرفتن آنان می شود. در حالت آنلاین این محدودیت ها را نداریم، چرا که در این‌جا یک ناهمزمانی وجود دارد. ممکن است میان بیان مطلبی و خواندن پاسخ آن ۲۴ ساعت طول بکشد یا اینکه اصلا خوانده نشود.

در فضای اینترنت دو گروه از افراد وجود دارند. یک دسته آن هایی هستند که تنها با هدف بحث و ایجاد مناقشه در صفحات و سایت های اینترنتی (فروم ها) پرسه می زنند و نظرات تند، گزنده و ناخوشایندی بیان می کنند. شاید بهترین اصطلاح برای توصیف آنان بزن – دررو باشد. در طرف دیگر دسته ای قرار دارند که در دیدارهای چهره به چهره به سختی ارتباط برقرار می کنند، اما در اینترنت شیوا و مودبانه رفتار می کنند. با این حال بیشتر ما در جایی میان این دو مرز قرار می گیریم. از آن جا که در فضای آنلاین از زبان بدن استفاده نمی شود کاستی هایی در ایجاد ارتباط مشاهده می شود. بدون استفاده از زبان بدن، ممکن است از برخی رفتارها برداشت بد شود و روابط افراد به سرعت تیره شود.

صداهایی در ذهن شما

مطالعه زیاد در فضای آنلاین باعث بالا رفتن سرعت انتقال مطالب می شود، چرا که ذهن ما واژه هایی که از دیگران دریافت کرده است را با مونولوگ های درونی مان ترکیب می کند. در طول قرن ها مطالعه نوشته ها و رمان ها، شکل هایی از ارتباطات رسمی بوده اند و تنها در دهه اخیر بوده است که ارتباطات آنلاین این ارتباطات رسمی را به صورت روزمره و غیررسمی درآورده اند.

یک دنیای خیالی

ناشناس بودن، نامرئی بودن و عناصر خیال انگیز فعالیت های آنلاین، عواملی هستند که باعث می شوند تصور کنیم قوانین رایج و معمول دنیای واقعی، در اینجا کاربردی ندارند. مانند داستان های علمی تخیلی، اینترنت این اجازه را به ما می دهد چه خوب چه بد آن کسی باشیم که می خواهیم باشیم و آنچه را که میخواهیم انجام دهیم. البته مشکلی که در اینجا وجود دارد این است که ممکن است شخص با ورود به اینترنت متوجه کارهای خویش نباشد و در قبال رفتارش احساس مسئولیت نکند.

عدم حضور پلیس

در دنیای مجازی به نظر می رسد که مقام ذی صلاحی بر کار ما نظارت ندارد. هرچند که در واقع این گونه نیست و نیز حضورشان برای کاربر ملموس نمی باشد. برای همین، افراد در فضای آنلاین فارغ از قوانین رایج اجتماعی احساس آزادی بیشتری دارند. با این حال، این نظر که در فضای آنلاین نظارتی وجود ندارد خیالی بیش نیست چرا که در وجود همه ما، با شدت کم یا زیاد یک پلیس درونی وجود دارد.

روبرو شدن با شرایط جدید

همه این عوامل دست به دست هم می دهند تا دنیایی بیافرینند که ما آزادی عمل بیشتری احساس کنیم. اما این آزادی تصوری است که به خاطر نامرئی بودن، ناشناس بودن و نیز عدم دریافت بازخوردی فوری، غریزی و عاطفی از دیگران داریم. شاید این نشان دهنده آزادی باشد: بعضی از افراد گفته اند که در فضای آنلاین به خود واقعی شان نزدیکترند. نکته ای که در این جا وجود دارد این است که فضای آنلاین باعث می شود ما نسبت به تغییر رفتارمان و مشکلاتی که ممکن است به این خاطر به وجود آید کم توجه باشیم. با این حال یک دلیل برای ایجاد محدودیت های اجتماعی در دنیای واقعی وجود دارد. این محدودیت ها ما را از تجاوز به حقوق دیگران بازمی دارد و باعث می شود روابط اجتماعی و نیز شغلمان را حفظ کنیم.

هرچند وقت یکبار لازم است بخاطر بیاوریم که اینترنت هنوز پدیده ای نسبتا جدیدست، و از نظر اجتماعی بایستی با شرایط آن کنار بیاییم. احتیاط و دقتی که در رفتار چهره به چهره از خود بروز می دهیم، هنوز در فضای آنلاین به آن خو نگرفته ایم اما بایستی خود را برای این شرایط آماده کنیم.

انتهای پیام/.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.

جایزه همراه اول