آیا توییتر به زبان صدمه می زند؟

به گزارش«وبلاگ نیوز» به نقل از  ایبنا، در اینجا گزیده ای از کتاب «Dataclysm: ما که هستیم وقتی فکر می کنیم هیچ کس متوجه مان نیست» نوشته «کریستین رادر» (یکی از بنیان گذاران وب سایت «اوکی کیوپید OkCupid ») به صورت مقاله ای درباره تأثیر محدودیت تعداد لغات توییتر بر کوچک شدن دایره واژگان ما آورده شده است.

در دو سال آینده تعداد کلمات بیشتری در توییتر نسبت به همه کتاب هایی که تا کنون چاپ شده، وجود خواهد داشت. این مظهر ارتباطات جدید است، کوتاه و فوری بودن. در واقع توییترتنها سرویسی است که اختصار و فوریت را می طلبد و این دوشناسه باعث محبوبیت آن شد.

توییتر به کاربران اجازه می دهد تا ۱۴۰ حرف، پیام متنی را که توییت نامیده می شود، ارسال کنند. توییتر با شعار «چه کار می کنید؟» (?What are you doing) پا به میدان وب گذاشت امّا در نوامبر سال ۲۰۰۹ میلادی این شعار به «چه اتفاقی در حال رخ دادن است؟» (؟What’s happening) تغییر کرد.

به نظر می رسد محبوبیت ناگهانی توییتر همچون تعریف جدیدی که از نوشتن ارائه داده تأیید می کند که «اینترنت فرهنگ ما را می کشد.» مردم چگونه می توانند در این فضای جدید محدود، درست فکر کنند و درست بنویسند؟

در توییتر آنقدر واژه های انگلیسی موجود در نمایشنامه های شکسپیر یا دیگر بزرگان ادبیات کم به کار می رود، که مردم اکنون معنی بسیاری از آن ها را هم نمی دانند.

بررسی های اولیه نشان می دهند که زبان در توییتر حتی بسیار از شکل تخریب شده آن نیز فاصله دارد. در اینجا لغات متداول در توییتر با معادل صحیح آنها در لغتنامه آکسفورد مقایسه شده است. گرچه این تعداد ۱۰۰ کلمه از میان ده ها هزار کلمه است ولی تقریباً نیمی از همه نوشته های انگلیسی زبانان از این لغات تشکیل شده است. OEC در جدول تعداد استاندارد واژگان انگلیسی رایج است.

در این جدول وقتی متوسط طول کلمات لیست توییتر را محاسبه می کنید، می بینید که بیشتر از کلمات لیست OEC است. فردی که توییت می کند چاره ای جز اختصار و ایجاز در بیان مفهوم ندارد و این باعث استفاده از لغات طولانی تر می شود.

از سوی دیگر شاید توییتر به این دلیل که کاربران خود را مجبور می کند منظور خود را در کوتاه ترین شکل بیان و کلمات غیر ضروری را حذف کنند، مهارت نوشتن آنها را بهبود ببخشد. گرچه مفاهیم بیان شده در توییتر ممکن است خلاصه شده باشند ولی هیچ مدرکی وجود ندارد که بتوان گفت کاهش یافته و کامل نیستند.

«مارک لیبرمن» استاد زبان شناسی دانشگاه پنسیلوانیا با محاسبه طول کلمات معمولی در نمایشنامه «هملت» و در داستان های «پی. جی. وود هاوس» نشان داد که طول آنها کوتاه تر از نمونه های توییتری شان است.

لیبرمن تنها یکی از زبان شناسانی است که به استخراج داده های توییتر پرداخته است. گروه دیگری در ایالت آریزونا پا را فراتر از تعداد کلمات و طول آنها نهاده و به بررسی احساسات و سبک نوشتن در توییتر پرداخت و به این نتیجه رسید که توییتر سبک نوشتن یک فرد را تغییر نمی دهد.

در نهایت اینکه توییتر نوشتن ما را چندان تغییر نداده است بلکه فقط آن را متناسب با قرار گرفتن در فضایی کوچکتر کرده است. در واقع تغییری که توییتر در زبان ایجاد کرده در مقایسه با تغییری که در مطالعه زبانی پدید آورده، هیچ است.

توییتر حس کلمات را نه به عنوان واحدهای سازمان یافته فکری بلکه به عنوان رابط اجتماعی به ما القا می کند و این همان هدف زبان از ابتدای شناخت آن بوده است.

توییتر برخلاف رسانه های قدیمی تر، کمک می کند نه تنها بفهمیم یک نفر چه می گوید بلکه درمی یابیم کسی که چنین می گوید کیست. اکنون زبان شناسان افراد را برحسب زبانی که در توییتر استفاده می کنند، گروه بندی می کنند.

در سال های آینده جالب خواهد بود که چگونه تکنوکرات ها، سیاستمداران و بازاریاب ها با هم ادغام و ترکیب می شوند و ما قادر به پیگیری و شناسایی همه آنها از طریق نوشته هایشان خواهیم بود!

کتاب Dataclysm روز نهم سپتامبر به قیمت ۱۷ دلار در ۳۰۴ صفحه توسط انتشارات «کراون» راهی بازار شد.

انتهای پیام/.