آیا تا بحال فکر کرده اید که چرا به اینستاگرام اعتیاد دارید؟
مجازیست- اگر کسی شما را لایک کند آن بالا نشان داده می‌شود که یک نفر مطلب شما را لایک کرده است، اگر کسی به شما کامنتی بدهد آن بالا نشان داده می‌شود که یک نفر برای شما کامنتی فرستاده، اگر کسی شما را فالو کند آن بالا نشان داده می‌شود که کسی شما را فالو کرده است، اگر کسی از فالوینگ‌های شما لایو بگذارد آن بالا نشان داده می‌شود که کسی لایو گذاشته است، اگر بپریم و آن بالا را کاری کنیم که چیزی نشان ندهد آن وقت چه اتفاقی می‌افتد؟
یک میل اعتیادآور درون ما جریان دارد که برگردیم و دائم چک کنیم که آیا اتفاقی رخ داده یا نه؟ در حالی که الحق و الانصاف اکثر این اتفاقات اصلا مهم نیستند و چیزی به ما اضافه نمی‌کنند.
مثلا گرفتن یک لایک چه اتفاق خاصی است؟ یا فالوری که می‌دانیم می‌تواند چند روز دیگر صفحه‌مان را آنفالو کند؟
تازه به غیر از نوتیفیکیشن‌ها یک صفحه داریم به نام صفحه سرچ، پر شده از مطالب عوام پسندانه بر اساس علایق ما، صفحه‌ای که از سر بیکاری و بی برنامگی همیشه آن جا علاف می‌شویم. یک صفحه بی انتها با اطلاعات نامتناهی که هیچ وقت تمام نمی‌شود و اگر ما هم تمام شویم او وجود دارد.
اینستاگرام پا را این فراتر گذاشته و اطلاعات بیشتری درباره استوری‌ها و پست‌ها به ما می‌دهد که چه کسانی دیده‌اند، چند بار بوکمارک شده و برای چند نفر دایرکت شده.
این اطلاعات سطحی و بی فایده، به همراه صفحه سرچ تضمین کننده بقای اینستاگرام هستند.
اینستاگرام را می‌شود طور دیگری تصور کرد. معیارهایش را کمی دستکاری کرد و حاصل را دید.
اولا مفهوم لایک را از آن حذف کنیم. بخش عظیمی از نوتیفیکیشن‌ها حذف می‌شود و برای لایک گرفتن مطلب نمی‌گذاریم.
فالور و فالوینگ باشند ولی معلوم نباشد چه کسانی ما را فالو و آنفالو می‌کنند. این طور افراد واقعا به قصد واقعی فالو می‌کنند. نه فالو بک که می‌شود اسمش را گدایی متقابل گذاشت.
صفحه سرچ حذف شود و فقط بتوانیم افراد را پیدا کنیم.
نظارت قدرتمندی روی هشتگ‌ها باشد که اگر کسی هشتگ نا به جا زد صفحه‌اش حذف شود.
اگر کسی کامنت داد همه جمع شود و فقط ۲۴ ساعت بعد مشخص شود که کامنت‌ها چه بوده‌اند. آن وقت کاربر این شبکه اجتماعی فقط هر ۲۴ ساعت یک بار آن را چک خواهد کرد.
اما اینستاگرام برای این طراحی شده که با اطلاعات پراکنده مغزمان را پر کند و وقت‌مان را در حدی که می‌تواند، با سیستم اعتیادآورش از بین ببرد.
چه ضرورتی دارد که بسیاری از اطلاعات آماری در دسترس مخاطبین باشد آن هم وقتی که نه این‌ها آدم‌های مهمی‌اند و محتوای مهمی تولید می‌کنند. مثلا یک شرکت اقتصادی نیستند، صرفا یک صفحه شخصی دارند که خیلی جدی‌اش گرفته‌اند.
/علیرضا محمدلو/
