برای وصل کردن آمدند؛ ولا غیر!

یادداشت: بنده خدا از دور که نزدیک غرفه های بخش اینترنت می آمد، با فریاد تکراری غرفه داران رو به رو می شد: آقا قطع ِ…!

دو سه روز اول خیلی سخت گذشت. هر کار که می کردی، باید این موضوع را گوشه ذهنت نگه می داشتی که “اینترنت قطع است!”

البته کنار گذاشتن جمله فوق با این جمله که “این جا بخش پایگاه های اینترنتی و وبلاگ هاست” کمی خنده دار و حتی تلخ بود. اما بالاخره گذشت و از روز چهارم به هر ضرب و کلکی بود، اینترنت دار شدیم.

البته غیر از اینترنت بی سیم (وایرلس) کلاس ویژه ای برای بخش پایگاه های اینترنتی گذاشته بودند و برای هر غرفه یک کابل شبکه (LAN) کشیده بودند. به طوری که هر غرفه ای می توانست هر آن چه را که در طول یک سال دانلود نکرده است، دانلود کند و به اصطلاح حالش را ببرد.

حالا برای داد زدن و غر زدن سر بچه های اینترنت نمایشگاه، وقتی می توانستیم بهانه بیاوریم که اینترنت قطع باشد. به محض قطع شدن اینترنت تنها جایی را که بلد بودیم انتهای راهروی فرعی بخش، و مدیریت بخش اینترنت بود: آقا! خبر داری اینترنت قطعه؟

بندگان خدا حرفی هم نمی زدند و فقط جواب مثبت می دادند: بله! خبر داریم. چند لحظه دیگر وصل می شود.

حالا هم که دیگر نفس های آخر نمایشگاه سوم کشیده می شود، هم چنان اینترنت مان برقرار است و جز ثانیه هایی نا متوالی، همیشه ارتباطمان با دنیای مجازی برقرار بوده است.

گرچه بچه های اینترنت ظاهرا از ناهماهنگی چهار ISP نمایشگاه حسابی دل پری داشتند، اما باز هم تا آخرین دقایق لبخند زدند و ثابت کردند که برای وصل کردن آمدند؛ ولا غیر.
انتهای پیام/.