دوپینگ با A4
غرفهدارانِ بخشِ «پایگاههای اینترنتی»، چهار روز، و بعضی 6 روز، مطلقاً دسترسی به نت نداشتند. در این 4 تا 6 روز، صاحبان پایگاههای اینترنتی، چه چیزی را به بازدیدکنندهگان نمایشگاه نشان میدادند؟ جواب این سؤال، واقعاً با مزه است!
سومین روز نمایشگاه، سومین روزِ بدونِ اینترنت
دوستِ تُپلِ بامزهای، دم غرفه میآید و کاغذ A4ی روبهروی چشمم میگیرد. بیحوصلهام و عصبی. گمان میبرم که باز فهرستِ نام و قیمت غذا است. چیزی که در نمایشگاه، به مراتب بیشتر از کاتالوگ و بروشورِ محصولات دیجیتالی توزیع میشد. کاغذ را میگذارم یک گوشه و از دور -بیتفاوت و معمولی- نگاهش میکنم. لوگوی بالای صفحه توی چشم میزند: وبلاگنیوز
فکری میشوم تا به نشریهٔ یکبرگیِ وبلاگنیوز ناخنکی بزنم. برایِ منِ بیحوصله، ستونِ کناری سهلخوانتر است. یکضرب میخوانم و کیفور میشوم. آنقدر که چند لحظه بعد، غرفهٔ وبلاگنیوز را پیدا میکنم و یک تشکرِ خشک و خالی تحویل بچههایشان میدهم و بر میگردم. تشکری که شاید به چشمِ بچههای وبلاگنیوز نیامده باشد، اما من را راضی میکند. آنها، حرفی زده بودند که جا و مکان داشت.
روزهای نمایشگاه، با ستونِ کناریِ وبلاگنیوز
هرچه درود توی دلم میچرخید و پی فرصت بود تا تقدیمِ مسؤولین نمایشگاه شود، وبلاگنیوز در نشریهٔ یکبرگیاش مینوشت و پیشدستی میکرد. این، هم کیفورم میکرد، هم وادارم میکرد تا غبطه بخورم.
غبطه میخوردم به امیدِ بچههای وبلاگنیوز در ساعاتِ رخوتِ نمایشگاه. غبطه میخوردم به هیجان و انرژیِ بچههای وبلاگنیوز در ساعاتِ بیحوصلهگیِ غرفهدارانِ بخشِ وبسایتها. و البته، کیفور میشدم.
نشریهٔ یکبرگی، میبردتم به روزهایِ شیرینِ نشریاتِ کاغذیِ یکبرگیِ سیاه و سپیدِ خاطرهانگیز، که بسیاری از ما در مدرسه و دانشگاه تجربهاش کردیم.
چند سطرِ آشفته
این چند سطر، تشکرِ ناچیزیست از وبلاگنیوزیها؛ که –با یک برگهٔ A4- دوپینگِ غرفهدارانِ بخشِ پایگاههای اینترنتی شدند.
این چند سطر –با همهٔ آشفتگیاش- تشکر از دوستانیست که برگزیده بودند، اما مسؤولینِ محترمِ نمایشگاه، نامشان را فراموش کردند و یادشان رفت در مراسمِ اختتامیه، به رویشان لبخند بزنند.
این چند سطر، یادآوریِ امیدِ A4 است، وقتی که به هیچ مسؤولی امید نیست.
درود به صداقتِ نشریهٔ یکبرگی، و به زبانِ سالمش.
و درود بر آقایان زارعپور، صارمی و صادقی، کلهم اجمعین.
انتهای پیام/.
حسامالدین مطهری
سردبیر سایت خانه کتاب اشا
سلام…من هم یک درود با اجازه نثار کنم…درود به سایت سومین جشنواره بیا المللی رسانه های دیجیتال…!!!!که هروقت در طول نمایشگاه بازش کردم بدون معطلی دکمه قرمز بالای صفحه را زدم …و تمام!!!! یک درود دیگر به وبلاگ نیوز که در جریان نمایشگاه و بعد از نمایشگاه هروقت صفحه اش را باز میکنم مربع قرمز بالای صفحه برایم بی معنا میشود….حالا خودتون قضاوت کنید فرق بین این درود ها ر….!!!!