وبلاگ های اصیل
یادداشت: میدونم واسه تون پیش اومده یا نه؟ که مثلا به طور اتفاقی یا حالا توی یه جستجویی میرسین به یه وبلاگ تازه. یه وبلاگی که معلومه خوانندگان زیادی نداره. یه وبلاگی که انگار مجزای وبلاگستانی که می شناسیم، هست.
اون گوشه وبلاگنویس پروفایلش هست و اسم و رسم واقعیش. متنهای وبلاگش هم خیلی صمیمی و خودمونی هستن و معلومه از چیزی نمیترسه. یعنی هنوز اونقدر معروف نشده که بترسه. گاهی اوقاات تو پستهاش عکسهای خودشو از اتاقش، محل کارش یا جاهایی که سفر میره، میذاره.
* اینجور وبلاگها به طور حتم از یه دریچه دیگه ای با وبلاگ آشنا شدن. منظورم اینه که وبلاگنویسی اونها رو باهاش آشنا نکرده. چون من به طور حتم به هرکدوم از دوستام که الان میخوان وبلاگنویس بشن، میگم ایمیل و مشخصات واقعیشون رو نذارن.
* خواستم بگم من عاشق اینجور وبلاگهام. پستهاشون یکجورهایی به نظرم اصالت دارن. توش خودسانسوری نداره. نویسنده اصلا فکرشم نمیکنه که فید و لینکستان و وبلاگستان و گوگل ریدری هم هست و داره برای دل خودش مینویسه.
* البته معلومه که بعد از یه مدت بالاخری از طریق یه کامنتی چیزی با دنیای اینور آشنا میشه. بعد کاملا میتونی سیر تغییر رو توی نوشته ها و وبلاگش ببینی. به اینور و اون لینک میده. تو اینور و اونور لینک میشه. بعدش میبینی عکسش رو بر میداره. بعدشم مشخصات پروفایلش رو تغییر میده و یه چیزهایی رو ازش حذف میکنه و کم کم میبینی، ای بابا. اینم که شد مثل خودمون. هی داره خودش رو سانسور میکنه و دیگه مثل سابق روزمره نمینویسه و داره چیزهای کلی نامفهوم بیربط مینویسه. حالا اگه نخواد جذب حلقه هایی خاص بشه و مطالب مورد نظر اونها رو بنویسه!
انتهای پیام/.
