کپی برداری از الگوهای غربی، کمکی به توسعه شبکه های اجتماعی داخلی نمی‌کند
به گزارش «وبلاگ‌نیوز» و به نقل از ایکنا، اردشیر انتظاری، مدیر گروه جامعه شناسی دانشگاه علامه با اشاره به شبکه های اجتماعی اظهار کرد: شرایط جهانی هم اکنون به گونه ای است که با توسعه اینترنت و شکل گیری وب یک، دو و سه، عملاً بسترها برای گسترش مناسبات اجتماعی در عرصه های مختلف فراهم شده است و قطعاً جوامعی که اقدام گسترده تری در این زمینه انجام دهند، سهم بیشتری در توسعه ارزش ها، نظام های ارزشی و هنجارهای مورد نظر خود دارند.
وی افزود: جامعه ما با توجه به گذشته فرهنگی و سرمایه های فرهنگی و اجتماعی، به خوبی می تواند از شبکه های اجتماعی برای اهداف خود استفاده کند. برای اینکه بتوانیم رقابت خوبی داشته باشیم نیز باید توسعه شبکه های اجتماعی را دستور کار خود قرار دهیم و این بسترسازی ها فراهم شود تا در عرصه های مختلف تخصصی و عمومی، شرایط اجتماعی و متنوعی داشته باشیم.
این مدرس دانشگاه بیان کرد: در توسعه شبکه های اجتماعی، محدودیت های فنی داریم که باید به آن توجه کنیم. ما نیازمند بسترهای تخصصی هستیم. راه اندازی شبکه های تخصصی کار هر کسی نیست و دوره های تخصصی می طلبد. دانشگاه ها باید روی پروژه هایی در این زمینه کار کنند.
انتظاری اظهار کرد: شبکه های اجتماعی در هر جای دنیا که فعال شده اند، محصول دانشگاه است و این طور نیست که چند نفر تصمیم گرفته باشند که در یک لحظه، شبکه اجتماعی راه اندازی کنند؛ بلکه شبکه های اجتماعی در قالب پروژه های عظیم چند میلیارد دلاری در دانشگاه ها در دستور کار قرار گرفته است و محصول آن، شبکه های اجتماعی فعال کنونی شده است. این اتفاق باید در ایران هم رخ دهد و دانشگاه ها در این زمینه آغاز به کار کنند که البته پروسه طولانی را می طلبد.
وی یادآور شد: توسعه شبکه های اجتماعی زمینه های فرهنگی را می طلبد و نیازمند آموزش های عمومی است. رسانه ها باید کمک کنند تا بسترهای لازم برای توسعه این شبکه های اجتماعی در کشور فراهم شود. این فرهنگ عمومی خیلی می تواند نقش داشته باشد و تحقیقات بسیاری روی آن انجام شود.
این مدرس دانشگاه ادامه داد: برای راه اندازی شبکه های اجتماعی باید تحقیقات بسیاری انجام شود که این تحقیقات می تواند از تحقیقات باستان شناسی تا تحقیقات روستایی و عشایری باشد. در این راستا سرمایه ها و رویه های بسیار متنوعی در روابط اجتماعی داریم که باید از آنها بهره گیری کنیم.
وی بیان کرد: کپی برداری از الگوهای غربی در توسعه شبکه های اجتماعی کمکی به ما نمی کند، البته باید از تجربیات آنها استفاده شود، اما برای اینکه رنگ و بوی بومی به خود بگیرد، باید حتماً از سرمایه های فرهنگی خود بهره کافی داشته باشیم.
انتظاری اظهار کرد: در توسعه شبکه های اجتماعی نمی توان تعیین کرد که چه موضوعاتی از فرهنگ اسلامی و قرآنی باید نمود داشته باشد، بلکه اینها نیازمند بستر نظری و تئوری پردازی است. غرب تلاش می کند تا گزینه های خود را به عنوان گزینه های جهانی تحمیل کند. ما در مقابل گزینه های غرب که در عرصه های فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و موضوعات فرهنگ اسلامی داریم، باید به شناسایی بپردازیم و سپس تحقیقات و مطالعه لازم را انجام دهیم.
وی بیان کرد: تحقیقات و مطالعات لازم باید در عرصه شبکه های اجتماعی ارائه شود و پا به عرصه مناسبات بگذارد و در نهایت بحث و گفت وگو شود تا فرهنگ ایرانی در عرصه جهانی معرفی شود. فرهنگ ایرانی در موضوعاتی همچون سبک زندگی، حکومت داری و اقتصاد سرمایه داری حرفی برای گفتن دارد و برای این موضوعات می تواند از فرهنگ اسلامی الهام بگیرد و آن را در شبکه های اجتماعی ارائه دهد.
مدیر گروه جامعه شناسی دانشگاه علامه تصریح کرد: یکی از زیرساخت ها دانش تخصصی است و باید پروژه های دانشگاهی در سطوح مختلف تحصیلات تکمیلی کار شود تا ساز و کار مناسبی برای توسعه شبکه های اجتماعی ارائه شود.
وی یادآور شد: در توسعه شبکه های اجتماعی باید بخش دولتی، سیاست گذار پروژه باشد. البته تنها بخش دولتی نباید در این ماجرا نقش داشته باشد، بلکه بخش خصوصی هم ترغیب شود تا پا به میدان بگذارد. پایه های اساسی این امر باید از سوی بخش دولتی محقق شود. اگر بسترها فراهم شود، خود به خود راه این فرایند روشن می شود.
انتظاری اظهار کرد: شبکه های اجتماعی خارجی، خطرات متعددی دارند؛ چرا که کاربران ما هنوز یاد نگرفته اند که با موضوعات انتقادی برخورد کنند و البته این موضوع به نظام تعلیم و تربیت ما مربوط می شود که فرزندان را با تفکر انتقادی پرورش نمی دهند و این موضوع سبب می شود تا در مقیاس هایی از این دست، آنها نتوانند واکنش مناسبی را انجام دهند و به راحتی در برابر آن آسیب ها منفعل باشند و میزان آسیب پذیری شان افزایش می یابد.
وی یادآور شد: مهمترین آسیب های شبکه های اجتماعی خارجی، آسیب های اجتماعی است که به سرمایه های اجتماعی ضربه وارد می کند و سبب می شود تا سرمایه های اجتماعی از میان برود و سرمایه اجتماعی کاذب به دست آید که این امر اگر رخ دهد، جبران ناپذیر خواهد بود.
انتهای پیام/.
